O parafii

Historia Parafii

Nie jest znany dokładny czas powstania Parafii w Dmosinie ani wzniesienia tu pierwszego kościoła. Najprawdopodobniej w pierwszej połowie XV wieku arcybiskup gnieźnieński Wojciech herbu Jastrzębiec erygował parafię przy istniejącym tu wcześniej kościele. Dokumenty z 1407 i 1417r. mówią o istnieniu osady targowej przy kościele w Dmosinie. Właścicielami Dmosina byli wtedy Dersław i Dadźbog Kopaczowie, piszący się „z Dmosina”. W roku 1427 w ak­tach gnieźnieńskich wspomniany jest tutejszy pleban Stanisław. Dmosin otrzymał chełmińskie prawa miejskie już w roku 1407, nadane przez Władysława Jagiełłę. Natomiast 28 lipca 1430 roku Dmosin otrzymuje od Ziemowita V, księcia mazowieckiego, potwierdzenie przywilejów miejskich. Istniał tu wtedy murowany kościół p. w. św. Małgorzaty, który pod koniec XVI wieku został zniszczony. W roku 1539 Dmosin jest jesz­cze miastem, otrzymuje bowiem potwierdzenie swych praw, ale w roku 1579 praw miejskich już nie ma.

Księgi metrykalne

Chrztów: od 1647 r.,

Małżeństw: od 1740 r.,

Zgonów: od 1767 r.

Historii ciąg dalszy...

W 1609 roku właściciele Dmosina pobudowali drewniany kościół. Niestety, został on spalony wraz z całym Dmosinem w roku 1657 podczas najazdu szwedzkiego. Miejscowość wraz ze świątynią została odbudowana. Jej struktura budowlana pokrywała się z poprzednim obrazem miasta.

Na początku XVIII wieku Parafia Dmosin przekazana została pod zarząd Księży Misjonarzy św. Wincentego `a Paulo, którzy prowadzili w Łowiczu Seminarium Duchowne. Kolejni superiorzy łowickiego domu zakonnego byli proboszczami w Dmosinie aż do roku 1797, kiedy to władze pruskie usunęły Misjonarzy z Dmosina. Parafia prze­szła pod zarząd diecezjalny ówczesnej archidiecezji gnieźnieńskiej. Po utworzeniu archidiecezji warszawskiej w 1818 roku, parafia Dmosin stała się jej częścią. W 1920 roku została włączona do nowoutworzonej Diecezji Łódzkiej, a od 1992 roku należy do Diecezji Łowickiej.

Przy tutejszej parafii odnotowano istnienie bractw: Niepokalanego Poczęcia NMP, Nieustającej Adoracji Najśw. Sakramentu, Apostolstwa Modlitwy z Dziełem Poświęcenia Rodzin i III Zakonu św. Franciszka.

Obecny kościół

Murowany, w stylu barokowym, orientowany, pod wezwaniem św. Andrzeja Ap i św. Małgorzaty Dz i Męcz, wzniesiony został w pierwszej połowie XVIII w. z fundacji Franciszka Rusińskiego, staraniem ks. Jędrzeja Zygfryda Rynka, superiora łowickiego domu Misjonarzy św. Wincentego `a Paulo, proboszcza w Dmosinie. Kamień węgielny poświęcił arcy­biskup gnieźnieński Teodor Potocki 14 czerwca 1728 roku. Kon­sekracji kościoła dokonał w roku 1761 Krzysztof Dobieński, biskup pomocniczy archidiecezji gnieźnieńskiej. Kościół przetrwał w dość dobrym stanie do czasów I wojny światowej.
Ciekawy opis wnętrza kościoła zawiera spis inwentarza z 1841 roku: „Wielki ołtarz: snycerską robotą, na którym dają się widzieć cienkie żyłki pozłoty, a cały już zupełnie spróchniały, w tym ołtarzu jest obraz Pana Jezusa Ukrzyżowanego; a u góry w tymże ołtarzu jest obraz Zmartwychwstania Chrystusowego. Drugi ołtarz – uboczny, gładką robotą zrobiony, kolorem niebieskim i blado – różowym malowany, w tym ołtarzu jest obraz Najświętszej Maryi Panny zasuwany drugim obrazem Zwiastowania Najśw. Maryi Panny. Na samym zaś wierzchu wspomnianego ołtarza jest jeszcze mały obraz św. Antoniego i dwóch aniołów. Trzeci ołtarz boczny, takąż robotą i malatury jednakowej jak drugi. Mensa zaś tego ołtarza jest murowana, kolumny dwie pozłacane, a obraz św. Józefa Oblubieńca NMP zasuwany drugim obrazem św. Wawrzyńca, na wierzchu tego ołtarza znajduje się jeszcze mały obraz św. Magdaleny z dwoma aniołami. Czwarty ołtarz boczny, robotą snycerską pozłacany, w którym jest obraz św. Wincentego a Paulo, a mensa cała drewniana z trzema szufladami…”
14 grudnia 1914 roku, w czasie ostrzeliwania Dmosina przez artylerię niemiecką, spłonęło wnętrze kościoła. Staraniem ks. Artura Smoniewskiego przeprowadzono częściowy remont świątyni. W następnych latach odbu­dową i rozbudową kościoła zajął się ks. Kazimierz Maluga, proboszcz parafii Dmosin w latach 1922 – 1945. Do jednonawowej poprzednio świątyni dobudowane zostały dwie nawy bocz­ne, kruchta, kaplica i zakrystia. 18 lipca 1926 roku biskup Wincenty Tymieniecki – ordynariusz łódzki, poświęcił fundamenty pod boczne nawy rozbudowywanego kościoła. Rozbudowa trwała w latach 1925 -1930. Po dokonanej odbudowie, kon­sekracji kościoła dokonał tenże biskup w dniu 9 sierpnia 1931 r.

 

Dzwonnica

Murowana, z XVIII w. ( 1722r ), z drewnianą, wyższą kondygnacją, czworoboczna, opięta pilastrami na narożach, z otworami dzwonowymi zamkniętymi półkoliście. Druga kondygnacja ażurowa, z belek, nakryta daszkiem namiotowym. Dzwonnica została opatrzona trzema dzwonami, z których dwa zostały skradzione w czasie I wojny światowej, sama zaś dzwonnica została zniszczona. W latach następnych wyremontowano dzwonnicę , a w 1956 r. staraniem ks. Franciszka Pabiańczyka zakupiono dwa nowe dzwony, pozostające w niej do dzisiaj. Na przełomie 2008 i 2009 roku przeprowadzono gruntowny remont dzwonnicy, wymieniono całe drewno i pokryto dach blachą miedzianą.

Wyposażenie kościoła

W wyposażeniu kościoła na szczególną uwagę zasługują:

  • Ołtarz główny z ok. poł XVIII w. z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem (również z XVIII w), zasuwanym obrazem Ukrzyżowania. Po bokach nisze z rzeźbami św. Apostołów Piotra i Pawła. Nisze ujęte parami kolumn na wysokich cokołach z kapitelami w stylu korynckim. W zwieńczeniu obraz św. Józefa z dzieciątkiem Jezus. Ostatnia konserwacja ołtarza przeprowadzona w latach: 2008 – 2009.
  • Ołtarz boczny – współczesny – z obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy oraz św. Jana Pawła II. Został ufundowany przez parafian w 2014 roku z okazji kanonizacji św. Jana Pawła II.
  • Ołtarz boczny – współczesny – z obrazem Jezusa Miłosiernego oraz św. Faustyny. Został ufundowany przez parafian w 2012 roku.
  • Chrzcielnica (neoklasycystyczna) o kształcie kielichowym z pocz. XIX w. Czasza zdobiona ornamentem geometrycznym, pokrywa zwieńczona rzeźbą spoczywającego Baranka. Ostatnia konserwacja w 2010 roku.
  • Obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem w ołtarzu głównym. Datowany na XVIII w, jednak z tego czasu przetrwała tylko srebrna sukienka, sam zaś obraz uległ zniszczeniu. Obecny obraz to twarze Jezusa i Maryi namalowane na blasze miedzianej pod koniec XIX wieku po zniszczeniu starego obrazu. Obraz ma szczególne znaczenie dla mieszkańców parafii Dmosin, Maryja czczona jest w tym wizerunku jako Pani Ziemi Dmosińskiej.
  • Obraz św. Andrzeja Apostoła, namalowany przez Wincentego Orłowskiego w 2008 roku. Przedstawia św. Andrzeja z krzyżem w kształcie litery X, na którym Andrzej poniósł śmierć męczeńską. W drugiej ręce – sieć rybacka, przypominająca o tym, że Andrzej, zanim Jezus go powołał do grona Apostołów, był rybakiem. Pięć chlebów i dwie ryby nawiązują do cudownego rozmnożenia chleba, w którym Andrzej uczestniczył (J6,1-13).
  • Obraz św. Małgorzaty Dz i M, namalowany przez Wincentego Orłowskiego w 2010 roku. Przedstawia Małgorzatę w celi więziennej, krzyżem pokonującą ataki złego ducha, który ukazuje się jej w postaci smoka.
  • Obraz św. Izydora – patrona rolników i oraczy, który z pracą na roli łączy modlitwę. Przedstawiony w postawie klęczącej przed krzyżem na tle drzewa oliwkowego. W głębi wół zaprzężony do pługa i anioł czuwający nad orką. Ostatnia konserwacja w 2009 roku.
  • Obraz św. Wawrzyńca, diakona i męczennika. Przedstawia męczeństwo św. Wawrzyńca (ok. 258 r. za cesarza Waleriana). W centrum św. Wawrzyniec ciągnięty przez oprawców na kratę, którą podgrzewa jeden z katów. Ostatnia konserwacja : 2010 rok.
  • Mozaika Mater Ecclesiae (Matka Kościoła) na frontonie kościoła, przedstawiająca Maryję z Dzieciątkiem. Na dole herb Jana Pawła II oraz jego zawołanie papieskie: Totus Tuus. Mozaika została wykonana i umieszczona na kościele 2 kwietnia 2008 roku jako wotum wdzięczności Parafii Dmosin za pontyfikat Papieża Polaka. Jest ona kopią rzymskiej mozaiki umieszczonej na frontonie Pałacu Apostolskiego przez Jana Pawła II w 1981 roku po cudownym ocaleniu z zamachu na swoje życie. Poświęcenia mozaiki dokonał Biskup Łowicki – Andrzej Franciszek Dziuba 13 kwietnia 2008 roku.
Proboszczowie Parafii Dmosin
  • 1860 – 1875 Ks. Franciszek Kostecki
  • 1875 – 1880 Ks. Franciszek Daszukiewicz
  • 1880 – 1885 Ks. Karol Słubski
  • 1885 – 1904 Ks. Władysław Rutkowski
  • 1904 – Ks. Antoni Zagański
  • 1904 – 1914 Ks. Wincenty Giebartowski
  • 1914 – 1916 Ks. Tadeusz Chrempiński
  • 1916 – 1920 Ks. Artur Smoniewski
  • 1920 – 1922 Ks. Wincenty Burakowski
  • 1922 – 1945 Ks. Kazimierz Maluga
  • 1945 – 1949 Ks. Kazimierz Rusin
  • 1949 – 1952 Ks. Józef Rogacki
  • 1952 – 1959 Ks. Franciszek Pabiańczyk
  • 1959 – 1962 Ks. Franciszek Szymczyk
  • 1962 – 1967 Ks. Jan Wróblewski
  • 1967 – 1968 Ks. Wiktor Kłosowicz
  • 1968 – 1979 Ks. Mieczysław Szurgociński
  • 1979 – 1991 Ks. Zenon Witaszek
  • 1991 – 1992 Ks. Bolesław Ziebura
  • 1992 – 1994 Ks. Marian Pęzik
  • 1994 – 2002 Ks. Tadeusz Piotrowski
  • 2002 – 2006 Ks. Władysław Moczarski
  • 2006 – 2020 Ks. Tadeusz Jaros
  • 2020 Ks. Mariusz Minda

Duszpasterz

Proboszcz: Ks. Mgr Mariusz Minda

święcenia kapłańskie: 1995r.
w parafii od: 2020r.
Telefon komórkowy: +48572113310
Telefon stacjonarny: (46) 874–33-20

Św. Andrzej Apostoł

Pochodził z Betsaidy w Galilei. Był młodszym bratem św. Piotra. Jego ojciec miał na imię Jan. Świat jego młodości był światem Jezusa, który tak­że pochodził z tej krainy. Przez pewien czas Andrzej był uczniem Jana Chrzciciela. Jako pierwszy spotkał nad Jordanem Jezusa i poszedł za Nim, dlatego jest pierwszym z jego uczniów

 

Zobacz pełny życiorys Św. Andrzeja

Przez cały okres publicznej działalności Jezusa, Andrzej nale­żał do Jego najbliższego otoczenia. W ich domu w Kafarnaum Chrystus niejednokrotnie się zatrzymywał. Po Zesłaniu Ducha Świętego we­dług apokryfów Andrzej Apostoł miał pracować w Poncie, Kapadocji, Bitynii (Azja Mniejsza), Achai, Macedonii, Tracji (Bułgaria), Scytii (dolny bieg Dunaju). Stara tradycja gruziń­ska mówi o jego obecności w Gruzji, Abchazji. Jedenastowieczna tradycja staroruska podaje, ze św. Andrzej miał do­trzeć aż do Kijowa(?).

Podczas jednej z misyjnych podróży po Grecji św. Andrzej zatrzymał się w Patras na Peloponezie. Jego przepowiadaniu towarzyszyły cuda. Wiele osób przyjęło chrześcijaństwo. Wśród nich była Maksymilla, żona rzymskiego prokonsula Aegeatesa. Widząc cudowne uzdrowienie, brat prokonsula, Stratoklis, także został chrześcijaninem. Według tradycji św. An­drzej wyświęcił go na pierwszego biskupa Patras. Nawrócenia wzbudziły sprzeciw Aegeatesa, który skazał św. Andrzeja na śmierć przez ukrzyżowanie. Andrzej z radością przyjął ten rodzaj śmierci, który tak bardzo miał go upodobnić do Chrystusa. 30 listopada 70 roku w Patras, przeżegnawszy zebranych wyznawców, poniósł śmierć na krzyżu w kształcie litery „X”. Tam też go pochowano. Na widok krzyża św. Andrzej miał zawołać:

„O, dobry krzyżu, od dawna upragniony,
weź mnie od ludzi – i zwróć mnie mojemu Mistrzowi”.

W 357 roku relikwie św. Andrzeja przewieziono z Patras do Konstantynopola, natomiast w roku 1208 – do Amalfi ( Włochy).

Andrzej to imię greckie, An-dreas znaczy – męski, mężny, dzielny, odważny. Św. Andrzej odbiera cześć również w kościele Prawosławnym, jest patronem pojednania kościoła wschodniego i zachodniego. Jest również patronem małżeństw.( szczególnie zanoszone są do Niego modlitwy o pojednanie małżeństw skłóconych i rozbitych ). Od dawna odbiera cześć jako patron rycerzy, rybaków oraz podróżujących.

Św. Małgorzata dziewica i męczennica

Św. Małgorzata pochodziła z Antiochii (Azja Mniejsza). Pierwszą gminę chrześcijańską założył tu św. Paweł podczas swej pierwszej podróży w latach 45-49. Patronka naszej parafii żyła pod koniec III wieku, czyli ok. 1700 lat temu. Wg podania miała być córką pogańskiego kapłana. Po śmierci matki została oddana pod opiekę piastunce, która była chrześcijanką. Ta doprowadza ją do poznania nauki Pana Jezusa i do chrztu św. Wybuchło właśnie prześladowanie, najdłuższe i najokrutniejsze obejmujące całe imperium rzymskie, za panowania cesarza Dioklecjana (284-305).

Zobacz pełny życiorys Św. Małgorzaty

Gdy po pewnym czasie Małgorzatę odwiedził jej ojciec, zauważył postęp w cnotach. Jako kapłan pogański wpadł jednak w gniew, dowiedziawszy się, że jego córka jest chrześcijanką i potajemnie bierze udział w chrześcijańskich zgromadzeniach. Gdy krzyk i chłosta nie pomogły, za upór i nieposłuszeństwo wygania ją w łachmanach na pole. Małgorzata cieszy się, że może cierpieć dla Chrystusa. Wygnana pasie bydło. Jest spokojna, wesoła. Tu ma czas na modlitwę. Po pewnym czasie ojciec znów woła Małgorzatę. Nie pomogło schlebianie. Nie pomogły pogróżki. Małgorzata zawierzyła Chrystusowi. Woli życie oddać, niż zdradzić swego Oblubieńca. By złamać upór swej córki, ojciec donosi namiestnikowi rzymskiemu Olibariuszowi, że jego córka zmieniła wiarę. Ponieważ Małgorzata była bardzo piękna, namiestnik zakochał się w niej. Chciał pojąć ją za żonę. Małgorzata stanowczo mu odmawia. Twierdzi, że ma już Oblubieńca, Jezusa Chrystusa.

Namiestnik rzymski kazał aresztować świętą Dziewicę i usiłował skłonić ją do odstępstwa obietnicami i groźbami. Kiedy te zawiodły, nakazał stosować wobec Małgorzaty wyszukane tortury: sieczono rózgami, szarpano jej ciało hakami i podpalano ogniem. Następnie wrzucono ją do więzienia, grożąc jeszcze większymi mękami. Wtedy też miał się jej pojawić szatan w postaci smoka i ją zaatakować. Odpędziła go jednak znakiem Krzyża świętego. Kiedy nadal obstawała przy wierze świętej, została ścięta mieczem.

Św. Małgorzata należała do najbardziej znanych i popularnych świętych w średniowieczu, należała do 14 Wspomożycieli, do których uciekano się w szczególnych potrzebach.

Przedstawiana jest ze smokiem lub z krzyżem w ręku, którego to znakiem odpędziła szatana oraz z mieczem, którym została ścięta. Dla podkreślenia jej pochodzenia ze szlachetnej rodziny, przedstawia się ją zwykle, podobnie jak św. Barbarę i Katarzynę, z koroną na głowie, chociaż nigdy nie była królową.
Św. Małgorzato, któraś młodość i piękno umiała poświęcić Temu, który jest pięknem najwyższym – miej nas w opiece!

Imię pochodzenia greckiego, wywodzące się od słowa pospolitego margarites – perła. Wspomnienie obchodzimy 13 lipca. Patronka Antiochii, szczęśliwego porodu i dobrych narodzin. Uciekamy się do niej w pokusach i w zwątpieniach.

Daty odpustów

Św. Małgorzaty, dziewicy i męczennicy

Niedziela przed 13 Lipca

Św. Andrzeja Apostoła

30 listopada

Doroczna adoracja: piątek, sobota i niedziela przed odpustem św. Małgorzaty

Kaplice

kaplica pw. Matki Bożej Królowej Korony Polskiej w Kraszewie

Msze Święte odbywają się w niedziele o godzinie 10:00.

kaplica pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Michałowie

Msze Święte odbywają się w niedziele o godzinie 11:00.

Miejscowości należące do parafii

Borki, Dmosin, Dmosin Pierwszy, Dmosin Drugi, Grodzisk, Janów, Kałęczew, Kamień, Kraszew, Kraszew Wielki, Kuźmy, Lubianków, Lubowidza, Michałów, Nadolna, Nagawki, Różany, Rozdzielna, Rudniczek, Szczecin, Trzcianka, Wola Lubiankowska, Ząbki, Zawady.

Kościół parafialny

Borki

Dmosin

Dmosin Pierwszy

Dmosin Drugi

Grodzisk

Janów

Kałęczew

Kamień

Kraszew

Kraszew Wielki

Kuźmy

Lubianków

Lubowidza

Michałów

Nadolna

Nagawki

Różany

Rozdzielna

Rudniczek

Szczecin

Trzcianka

Wola Lubiankowska

Ząbki

Zawady